作词 : Francesco Di Gesù/Galbignani Carolina
作曲 : Ferdinando Manuel Miranda
Fortes.
Erat Miseni classemque imperio praesens regebat.
Non un Kal. Septembres hora fere septima mater mea indicat ei apparere nubem inusitata et magnitudine et specie.
Usus ille sole, mox frigida, gustaverat iacens studebatque; poscit soleas, ascendit locum ex quo maxime miraculum illud conspici poterat.
Nubes - incertum procul intuentibus ex quo monte; Vesuvium fuisse postea cognitum est - oriebatur, cuius similitudinem et formam non alia magis abor quam pinus expresserit. Nam longissimo velut trunco elata in altum quibusdam ramis diffundebatur, credo quia recenti spiritu avecta, dein senescente eo destituta aut etiam pondere suo victa in latitudinem vanescebat, candida interdum sordida et maculosa prout terram cineremve sustulerat.
Iam navibus cinis incidebat, quo propius accederent, calidior et densior; iam pumices etiam nigrique et ambusti et fracti igne lapides; iam vadum subitum ruinaque montis litora obstantia. Cunctactus paulum an retro flecteret, mox gubernatori ut ita faceret monenti
‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat: Pomponianum pete’.
Stabiis erat diremptus sinu medio-nam sensim circumactis curvatisque litoribus mare infunditur-; ibi quamquam nondum periculo appropinquante, cospicuo tamen et cum cresceret proximo, sarcinas contulerat in naves, certus fugae si contrarius ventus resedisset. Quo tunc.
Interim e Vesuvio monte pluribus locis latissimae flammae altaque incendia relucebant, quorum fulgor et claritas tenebris noctis excitabatur. Ille agrestium trepidatione ignes relictos desertasque villas per solitudinem ardere in remedium formidinis dictitabat. Tum se quieti dedit et quievit verissimo quidem somno; nam meatus animae, qui illi propter amplitudinem corporis gravior et sonantior
erat, ab iis qui limni observabantur audiebatur.
‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat: Pomponianum pete’.
Ubi dies redditus – is ab eo quem novissime viderat tertius-, corpus inventum integrum illaesum opertumque ut fuerat indutus: habitus corporis quiescenti quam defuncto similior.
‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat.
作词 : Francesco Di Gesù/Galbignani Carolina
作曲 : Ferdinando Manuel Miranda
Fortes.
Erat Miseni classemque imperio praesens regebat.
Non un Kal. Septembres hora fere septima mater mea indicat ei apparere nubem inusitata et magnitudine et specie.
Usus ille sole, mox frigida, gustaverat iacens studebatque; poscit soleas, ascendit locum ex quo maxime miraculum illud conspici poterat.
Nubes - incertum procul intuentibus ex quo monte; Vesuvium fuisse postea cognitum est - oriebatur, cuius similitudinem et formam non alia magis abor quam pinus expresserit. Nam longissimo velut trunco elata in altum quibusdam ramis diffundebatur, credo quia recenti spiritu avecta, dein senescente eo destituta aut etiam pondere suo victa in latitudinem vanescebat, candida interdum sordida et maculosa prout terram cineremve sustulerat.
Iam navibus cinis incidebat, quo propius accederent, calidior et densior; iam pumices etiam nigrique et ambusti et fracti igne lapides; iam vadum subitum ruinaque montis litora obstantia. Cunctactus paulum an retro flecteret, mox gubernatori ut ita faceret monenti
‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat: Pomponianum pete’.
Stabiis erat diremptus sinu medio-nam sensim circumactis curvatisque litoribus mare infunditur-; ibi quamquam nondum periculo appropinquante, cospicuo tamen et cum cresceret proximo, sarcinas contulerat in naves, certus fugae si contrarius ventus resedisset. Quo tunc.
Interim e Vesuvio monte pluribus locis latissimae flammae altaque incendia relucebant, quorum fulgor et claritas tenebris noctis excitabatur. Ille agrestium trepidatione ignes relictos desertasque villas per solitudinem ardere in remedium formidinis dictitabat. Tum se quieti dedit et quievit verissimo quidem somno; nam meatus animae, qui illi propter amplitudinem corporis gravior et sonantior
erat, ab iis qui limni observabantur audiebatur.
‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat: Pomponianum pete’.
Ubi dies redditus – is ab eo quem novissime viderat tertius-, corpus inventum integrum illaesum opertumque ut fuerat indutus: habitus corporis quiescenti quam defuncto similior.
‘Fortes’ inquit ‘fortuna iuvat.